[RECENZJA] "Z dna" – Piotr Jastrzębski

„Z dna widać wszystkich. Mało kto jednak dostrzega dno”. 

Piotr Jastrzębski swoją pierwszą samodzielną publikacją Z dna w sposób szalenie lapidarny i odważny ukazał nie tylko osobistą porażkę i ułomność, czyli totalny upadek zmierzający w kierunku zupełnej autodestrukcji, ale przede wszystkim świat ludzi z marginesu społecznego. Niemalże każdego dnia obserwujemy odurzonych, zaniedbanych ludzi — odwracamy od nich wzrok — postrzegając w nich wyłącznie przeciętnych żuli, alkoholików, którzy na własne życzenie stoczyli się na samo dno. Piotr Jastrzębski osobiście doświadczył tego upadku, wcześniej będąc przekonanym — jak każdy z nas — że sam nigdy nie spadnie w czeluści ludzkiej nędzy, upodlenia, nałogu i życia oderwanego od realnego, pełnego zasad społeczeństwa, którego celem nadrzędnym stanie się zdobycie kilku złotych na zakup denaturatu, czy innej odurzającej substancji.

„[…] przecież jestem najlepszy, skazany na sukces”.

Tymczasem każdy z nas jest istotą, mającą swoje granice wytrzymałości. Piotr Jastrzębski tę granicę przekroczył i za sprawą przejrzystej ekspresji, w zwięzły, jednakowoż bardzo dosadny i sugestywny sposób ukazał czytelnikowi świat ludzi egzystujących na marginesie. Ludzi, wegetujących poza świadomością, wyłącznie dla upojenia, pozwalającego na chwilę oderwania od szarej i ponurej rzeczywistości. Niemniej jednak to tylko chwilowa utrata świadomości, wyrywająca ze szponów jaźni, natrętnie przypominającej o bezwzględnej utracie człowieczeństwa.

„Kiedyś tak było, piło się, bo było fajnie, było wesoło. Teraz trochę inaczej. Mam takie wrażenie, że najpierw piłem, żeby było fajnie, miło, trochę wariacko. Dla poprawy samopoczucia, dla odwagi w towarzystwie. Potem zacząłem zapijać kaca. Kolejny etap to picie, żeby nie było źle, tragicznie, koszmarnie. Nie ma to już nic wspólnego z frajdą. To jest picie, by nie czuć się okropnie. I tak dalej. W końcu pijesz i jesteś w piekle. W jakimś koszmarze, w odmętach czarnego dymu. Do trzeźwości droga zamknięta”.

Autor niniejszej publikacji, którą śmiało, można nazwać esencjonalną autobiografią, znakomicie przedstawił przyczynę, przebieg i skutek utraty stabilnego gruntu, który pchnął go w świat nałogu, życia poza prawem, naznaczonego ludzką nędzą i upodleniem. Piotr Jastrzębski z olbrzymią konsekwencją i śmiałością, na przekór wszystkim przedstawił swoją drogę ku bezkresnej destrukcji — depresji, samozniszczenia i pragnienia śmierci. 

Koniecznie przeczytajcie, pozwalając sobie na to, by bliżej poznać wewnętrzny świat społeczności, będącej na samym dnie — może to nie świadomy wybór, a parszywy los, który bezwzględnie łamie wątłą psychikę, rzucając w przepaść ludzkiej nędzy.

„[…] wchodzi się do tej samej rzeki tyle razy, ile razy ma się na to ochotę lub dopóki się nie utonie”.

Nie zapominajmy, że wśród ludzi żyjących na marginesie są jednak ci, którzy chcieliby podążać inną drogą, szukają w sobie śmiałości, aby wyrwać się z tej znużonej i zagubionej społeczności, tylko ilu z nich znajdzie w sobie odwagę, która pozwoli wydostać się z tego osobliwego bagna, odmieniając ich życie? 

Piotr Jastrzębski odnalazł w sobie tę siłę, tym samym wypływając na powierzchnię. Jego życie, choć naznaczone ogromną traumą i wieloletnim, osobliwym doświadczeniem, wreszcie nabrało jaśniejszych barw. Autor niewątpliwie zapłacił najwyższą cenę, tracąc po drodze bliskich i wszystko, co miało dla niego większe znaczenie, ale gdzieś na tej ścieżce, wśród żuli, pustych butelek po dykcie, karaluchów, pluskiew i ulicznej degeneracji, na przekór całemu światu, odnalazł wewnętrzną autonomię, definitywnie żegnając się ze swoim pijackim alter ego. 

Gorąco polecam, to jedna z tych publikacji, która głęboko zapada w pamięć, skłaniając do nieustannej refleksji! 

„Najgorsze, co może nas spotkać na dnie to niespełniona nadzieja”.

 ____________________________________________________________________

Kategoria: literatura faktu / autobiografia

Wydawnictwo: ARW DK MEDIA POLAND sp. z o.o. 
Rok wydania: 2017 

ISBN 978-83-9438-598-9

Liczba stron: 160

Moja ocena: 8/10 

Za zgodę na udostępnienie egzemplarza do recenzji 

serdecznie dziękuję Piotrowi Jastrzębskiemu

[RECENZJA] "Dziewczyna z gór" — Małgorzata Warda

"Jestem dziewczyną z gór, o mnie i o Jakubie od lat mówi całe miasteczko…”.

Dziewczynę z gór Małgorzaty Wardy przeczytałam w marcu tego roku, mimo mijającego czasu nie potrafię przestać o niej myśleć. W moim odczuciu autorce udało się stworzyć frapującą fabułę, szalenie refleksyjną, posiadającą swoistą głębię, która wprowadza czytelnika w magiczny, chwilami surowy, ale przede wszystkim wyjątkowo enigmatyczny klimat. Uważam, że to bardzo oryginalna książka, która idealnie wpasowała się w mój czytelniczy gust. 

Od lat cenię twórczość Małgorzaty Wardy nie tylko za warsztat, ale także za niebanalność zagadnień, z którymi odważnie mierzy się w swoich książkach. Dzięki nim powieści autorki stanowią zarówno świetną rozrywkę, jak i powód skłaniający do przemyśleń. Pisarka w sugestywny sposób zwraca uwagę odbiorcy na świat, który go otacza, a przede wszystkim na ludzi, których codzienność bywa skomplikowana, a bieg wydarzeń nie zawsze zrozumiały i zakończony sukcesem.

Nadia, główna bohaterka niniejszej powieści to jedenastoletnia dziewczynka, wychowująca się w tradycyjnym domu, gdzie nie brakuje poczucia bezpieczeństwa. Jej poukładany świat rozpada się w chwili, kiedy zostaje porywana z przyczepy campingowej — stojącej nieopodal domu rodziców — przez młodego mężczyznę. Rzeczywistość dziewczynki w nieoczekiwany sposób zostaje zupełnie odmieniona. Nadia musi przywyknąć do warunków, w których klimat bywa wyjątkowo surowy. Musi nauczyć się żyć w odosobnieniu, w towarzystwie obcego, dorosłego mężczyzny, a także wśród nieodkrytej przyrody i dzikich zwierząt, których do tej pory nie miała okazji poznać. Jedenastolatka jeszcze nie wie, że jej porwanie jest konsekwencją niefortunnych wydarzeń, mających miejsce w dalekiej przeszłości. Jakie tajemnice skrywają zarówno bliscy dziewczynki, jak i obcy mężczyzna? Wreszcie, jaki los czeka przerażoną Nadię, która trafia do starego, opuszczonego domu, gdzieś daleko w górnych partiach bezlitosnych, jednocześnie bajkowych, zapierających dech w piersiach Bieszczad? Tam niebezpieczeństwo czyha za każdym z drzew, sprzyjając tylko tym, którzy doskonale znają ten osobliwy klimat. Koniecznie przekonajcie się sami i zgłębcie tajemnice, które kryją bohaterowie tejże powieści.

Autorka prowadzi akcję dwutorowo, przeplatając teraźniejszość z wydarzeniami sprzed lat, powoli odsłaniając przed czytelnikiem tajemnice skrywane przez bohaterów. Czytelnik obserwuje bieżące wydarzenia z perspektywy porwanej Nadii, natomiast retrospekcje z przeszłości ukazane są oczami postaci, których tożsamości nie zdradzę, aby nie uchylić nadto zagadkowej części fabuły.

Co urzekło mnie w tej historii? Po pierwsze, panujący w powieści nietuzinkowy, chwilami zjawiskowy tudzież bajkowy klimat, po drugie szalenie nieprzewidywalna i dająca do myślenia fabuła, po trzecie, wilki, które są nieodzownym elementem tejże publikacji, a nade wszystko, nieoczekiwana relacja między porywaczem a jedenastoletnią dziewczynką. To właśnie ten element zupełnie mnie zaskoczył, wywołując ogrom rozmaitych wrażeń.

"To tak, jakbym była w innym świecie: słyszę tylko szum wody, widzę stłumione światło dnia, czuję przeraźliwe zimno, moje ciało krzyczy ze wszystkich sił, ale usta milczą. Próbuję czegoś się uchwycić, bezradnie drapię paznokciami spękany sufit z lodu. Bąbelki powietrza wypadają z moich ust, gdy szarpię się i młócę rękoma. Już brakuje mi tchu, wariuje mi błędnik, ręce i nogi mam coraz bardziej sztywne, powolne…”.

Sięgając po tę powieść, spodziewałam się zupełnie innych emocji, tymczasem otrzymałam książkę nasyconą nie tylko bardzo sugestywnymi opisami wyjątkowej, bieszczadzkiej przyrody, ale przede wszystkim realnymi emocjami, ludzkimi dylematami, które wyzwoliły we mnie ogrom refleksji, do dziś nieustannie zaprzątających moją głowę. Stało się tak za sprawą bohatera, którego miałam darzyć niechęcią, który miał we mnie wywoływać wstręt, tymczasem z każdą kolejną stroną stawał się dla mnie postacią, której przeżycia mnie poruszyły? I tak o to, oblicze porywacza nieustannie intrygowało mnie przez cały czas trwania powieści, wywołując ambiwalentne odczucia. Autorka w bardzo subtelny sposób przedstawiła jego szokującą historię, tworząc bohatera charakteryzującego się imponującą charyzmą, ale i zadziwiająco tajemniczą osobowością. Nadia również jest świetnie wykreowaną postacią, wnoszącą w tę powieść świeży, delikatny powiew. Tymczasem, jakby mogło się wydawać, zaburzona egzystencja małej dziewczynki — wywołała u mnie przemyślenia, których zupełnie się nie spodziewałam. To, co mnie bezustannie trapi, to rozważania, czy dla samej Nadii porwanie było czymś, co nie powinno się wydarzyć, czy może stało się tym, co otworzyło ją na zupełnie inne, ale czy ostatecznie złe doświadczenia? Ogromnie się cieszę, że Małgorzata Warda pracuje nad kolejną częścią, zżyłam się z bohaterami i jestem ogromnie ciekawa, jak potoczą się ich dalsze losy.

Reasumując, książkę czyta się jednym tchem, a odbiorca doświadcza emocji, które malują się w jego wyobraźni całą paletą barw. Jeżeli lubicie górskie, surowe klimaty, zajmującą i niebanalną fabułę, która wymusza, aby na chwilę się zatrzymać, zastanowić nad otaczającą rzeczywistością, a przede wszystkim nad tym, co tak naprawdę jest dobrem, a co złem? Obowiązkowo przeczytajcie Dziewczynę z gór. 

Dodam, że jestem absolutnie zachwycona tą książką, mogłabym rozmawiać o niej godzinami, dywagując nad genialnie wykreowanym światem przez Małgorzatę Wardę! Szczerze polecam!

"Prawda jest jednak taka, że nie ma jednej dobrej odpowiedzi i nigdy jej nie było”.

 ____________________________________________________________________

Kategoria: literatura współczesna /obyczajowa 

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 2018 

ISBN 978-83-8123-351-4

Liczba stron: 440

Moja ocena: 9/10 

Książka pochodzi z mojej prywatnej biblioteczki.

[RECENZJA] "Terapia" – Kathryn Perez

„Człowiek nie może być kochany, o ile wcześniej nie pokocha samego siebie”. 

Słyszeliście o Terapii Kathryn Perez? Jeśli nie, to gorąco polecam Waszej uwadze. Mnie podczas lektury tej powieści towarzyszył pełen wachlarz emocji i choć główna bohaterka chwilami potwornie mnie irytowała, całość niejednokrotnie zapierała dech! Ta historia boli, porusza i wprawia w odrętwienie, jednakowoż działa niczym osobliwa kuracja, nieustannie skłaniając odbiorcę do głębszych refleksji. 

Motywem przewodnim powieści są ważne i aktualne dylematy. Samotność, przygnębienie, prześladowanie, samookaleczenie — krótko mówiąc, zatruwająca życie frustracja i odrzucenie, prowadząca do autodestrukcji. To materia, która sączy współczesne społeczeństwo, nie bacząc na granice wiekowe, tym samym dotykając coraz młodszych ludzi. Ofiary szkolnego znęcania, zaburzonych relacji z rodzicami i rówieśnikami płacą wysoką cenę, nie tylko w wieku szkolnym bowiem pokłosiem dziecięcej traumy, bywa skrzywiona przyszłość, która nierzadko zatruwa olbrzymią część dorosłego życia, odbijając piętno na kolejnych pokoleniach. Depresja to wyjątkowo podstępne zaburzenie psychiczne — odbiera radość i chęć życia — i niestety ogromnie trudno ją pokonać. 

Kathryn Perez przedstawiła kolejne wątki z perspektywy trzech bohaterów, dwóch mężczyzn i jednej kobiety, ukazując całą historię przy użyciu narracji pierwszoosobowej. Kobieta jest tutaj postacią pierwszoplanową, dodatkowo autorka trafnie wkomponowała w fabułę wiersze, wyrażające bardzo osobiste myśli i emocje bohaterki. Niniejsza książka znakomicie odzwierciedla poczucie odrzucenia, zatruwającą życie odwróconą codzienność, ale i rozkwitającą przyjaźń, przeradzającą się w pełną zamętu miłość, a przede wszystkim to, jak fundamentalna jest akceptacja samego siebie. 

Twarze

Znajome korytarze

Uwięziona w tych ścianach

Drwiących

Jak w pułapce

Śmiech wypełnia korytarz

Jeszcze trochę

Wkrótce się skończy

Nie powiem im

Że wygrali 

Złamana 

Pobita

Ich drwiny

Są wszędzie 

Zablokuj 

Nie dopuść ich do siebie 

Buduj mur

Cegła po cegle

Schowaj za nim emocje 

Obca twarz 

Tylko to widzę w lustrze 

Zagubiona i samotna

Zdesperowana dusza błaga

Chce odnaleźć swój dom

W moim odczuciu to warta uwagi powieść, która zupełnie pochłania umysł odbiorcy, bywa przejmująco autentyczna, a także zmysłowa niczym intymny pamiętnik. Gorąco polecam! Przeczytajcie i oceńcie sami...

„Czasami życie stawia przed nami dziesiątki przeszkód jednocześnie. Możemy wtedy próbować pokonać je wszystkie naraz lub skupić się jedynie na tych, których pokonanie jest dla nas najważniejsze”. Str. 381

 ____________________________________________________________________

Kategoria: literatura współczesna /obyczajowa 

Wydawnictwo: NieZwykłe

Rok wydania: 2017 

ISBN 978-83-7889-541-1

Liczba stron: 484

Moja ocena: 8/10 

WYNIKI KONKURSU URODZINOWEGO [13-31.03.2017]

Drodzy Czytelnicy, dziś przychodzę z wynikami KONKURSU URODZINOWEGO! Konkurs trwał od 13.03.2017 do 31.03.2017 – w tym czasie zgłosiło się 45 uczestników! 

Księgarenka przy ulicy Wiśniowej

1. Izabela Wyszomirska 2. Cytrulina 3. Agnes C. 4. Katrina 5. Magdalena B 6. Natalia Kapela 7. Izabela Łęcka-Wokulska 8. Kasia Leja 9. Klaudia Drożewska 10. Ania 11. revqua 12. Monika Wasiluk 13. niunia 5001 14. Jagoda G 15. NieFikcyjna 16. Aingeal Maith 17. Ann z 18. Marta Pyziołek Księgarenka przy ulicy Wiśniowej wędruje do:  Katriny (nr 4) ****** Nadzieje i marzenia 1. Sylwia Waligóra 2. Krzysztof Hawryszczyszyn 3. Lex May 4. yama da 5. Elenkaa 6. agus2003 7. Lucyna Pięta 8. Anna Maksymiuk 9. Magda Saska 10. Jania 11. Sylwia Jamrozik 12. Elżbieta Bieniek 13. Mama Ewki 14. sylwia s 15. dorota wysocka

Nadzieje i marzenia – Magdaleny Kordel wędrują do: 

Anny Maksymiuk (nr 8)

******

Madonny z ulicy Polanki

1. Aleksandrowe myśli 2. Lady Blue 3. Edyta Chmura 4. Kocham Cię moje życie 5. Adolfinia 6. Kasia T-J/Wielbicielka książek 7. Beata Kandzia 8. Oblicza Rozy 9. Saszka K 10. KinoDlaCiebie 11. Agnieszka Borowska 12. Monika S

Madonny z ulicy Polanki – Joanny Marat wędrują do: 

Kasi T-J (nr 6)

Serdecznie gratuluję wszystkim Zwyciężczyniom! Pozostałym uczestnikom ogromnie dziękuję za udział w konkursie. 

PS. Na dane do wysyłki, które należy wysłać na adres e-mail: nieterazwlasnieczytam.blog@gmail.com czekam do 11.04.2017, jeżeli w tym czasie nie otrzymam niezbędnych informacji, zmuszona będę wylosować kolejnego Zwycięzcę!

Pozdrawiam serdecznie, 
Agnieszka K. 

Nie teraz - właśnie czytam...

[RECENZJA PRZEDPREMIEROWA] "Carpe diem" – Diane Rose

„Pragnę dostać od życia jak najwięcej, właśnie teraz, nie później, bo jestem boleśnie świadoma tego, że później może nigdy nie nadejść”.

Sześćset dni życia, a kontrolę nad Waszym dalszym istnieniem przejmuje ślepy los! Taka perspektywa potrafi odebrać nadzieję i zupełnie przewartościować dotychczasowe priorytety. Co zrobić w tak krótkim czasie? Poddać się — zamknąć w czterech ścianach, odliczać każdy dzień — pogrążając się w coraz większym smutku? Czy żyć pełną piersią — stawiać pewne kroki do przodu, dalej realizować marzenia, celebrować każdy dzień — nie patrząc za daleko w przyszłość? Literacki debiut Diane Rose — Carpe diem w bardzo lekkim, ale niepozbawionym trudnych emocji stylu zwraca uwagę na ludzi, którym przyszło żyć z wyrokiem śmierci — w swoistym zawieszeniu — każdego dnia, czekając na przeszczep. Czy mają prawo do szczęścia — miłości, która może mieć intensywny przebieg, ale bardzo krótki, raniąc przy tym rozkochane serce wyjątkowo boleśnie?

„Byłam egoistką. Byłam okrutna, ale chciałam kochać i być kochana. Chciałam go zatrzymać jak najdłużej, chociaż wiedziałam, że na niego nie zasługuję”. 

Diane Rose – blogerka, recenzentka, studentka, miłośniczka róż herbacianych, a przede wszystkim książkoholiczka. Na co dzień ambitna, impulsywna, zadziorna, obdarzona poczuciem humoru i zdeterminowana w dążeniu do celu. Prowadzi stronę autorską: dianerose.pl oraz blog recenzencki: recenzjezpazurem.pl.

Rosalie Hart, 22-letnia studentka prawa, wydaje się pełną energii, mocno stąpającą po ziemi dziewczyną, która z pasją realizuje swoje ambicje, dba o zdrowie i z wielką determinacją walczy o własną niezależność. Rose mieszka ze starszym bratem, jego żoną i ich dwójką dzieci. Rodzeństwo jest bardzo zżyte, łączy ich wyjątkowa nić porozumienia. Razem dźwigają także ogromny balast, którym jest poważna wada serca u Rosalie. Lekarz bowiem postawił diagnozę, która w brutalny, nagły sposób odebrała dziewczynie nadzieje — oferując jej około 600 dni życia. Jeśli w tym czasie nie znajdzie się dawca serca dla Rose, dziewczyna umrze. Mimo tak surowej diagnozy Rosalie nie użala się nad sobą i chociaż pogodziła się z trudnym losem — nie wierząc, że w tak krótkim czasie pojawi się dawca — nadal studiuje, czerpiąc z życia każdą cenną chwilę. Nie rezygnuje z codziennego joggingu, dba o sylwetkę, z jeszcze większym zaangażowaniem uczęszcza na uczelnię, spotyka się z przyjaciółmi, po prostu żyje! Dziewczyna egzystuje w myśl zasady „carpe diem”, chwytając to, co przyniesie kolejny dzień — nie robiąc planów, nie żywiąc nadziei na odległe jutro. Przecież każdy dzień, może być tym ostatnim, po którym nie doczeka kolejnego wschodu słońca. Pewnego dnia na jej drodze pojawia się 27-letni Daniel, młody, pozbawiony empatii lekarz, stojący przed decyzją o wyborze specjalizacji. Tych dwoje, choć pozornie tak różnych połączy niecodzienne uczucie, tylko czy tajemnica Rose pozwoli im cieszyć się tym niepewnym szczęściem?

„Poznałem odpowiednią dziewczynę, w odpowiednim czasie, w cholernie niesprzyjających okolicznościach. Los jest bardzo niesprawiedliwy”.

Diane Rose, większości znana, jako autorka bloga Recenzje z pazurem, wtargnęła na rynek wydawniczy z książką Carpe diem, stawiając sobie od razu wysoką poprzeczkę. W mojej opinii jest to bowiem debiut, obok którego trudno przejść obojętnie. Historia Rosalie i Daniela nasycona jest nie tylko pełną gamą emocji, daje także bardzo realny obraz trudności, z jakimi zmagają się osoby obciążone chorobą, pozostawiającą małe nadzieje na powrót do zdrowia. To książka, która ma w sobie ikrę i z dużą intensywnością zmusza czytelnika do głębszych refleksji nad ulotnością życia.

„Przyjaźń to największy skarb na świecie, ale tylko wtedy, kiedy możesz się nią dzielić”.

Autorka wykreowała postaci pełne temperamentu, charyzmy, zbudowała fabułę, która prowadzi odbiorcę przez kolejne dni życia nie tylko osoby chorej, ale także tych, którzy są obok niej. Rodzina, bliscy, przyjaciele oni też zmagają się z własnymi dylematami, chcą być wsparciem, ale każdy z nich miewa chwile zwątpienia. Czują frustrację, żal, smutek i ogromny strach, jednak nieustannie duszą w sobie negatywne emocje. Patrzeć i mieć świadomość, że bliska nam osoba toczy nierówną walkę z chorobą, to szalenie bolesne i przygnębiające doświadczenie. Jednak Diane Rose udało się w bardzo przystępny, słodko-gorzki, ale pozbawiony patosu sposób ukazać wszystkie aspekty tego zjawiska. Postacią wzbudzającą ogromną sympatię, dającą nadzieję jest brat Rosalie, James. To jego postawa, nacechowana wyrozumiałością, a także pogodnym usposobieniem i niezwykłą troskliwością, nadaje tej historii lekkości. Ta powieść tętni uczuciami, ma w sobie sporą dawkę humoru, eteryczności, ale i potężną porcję wzruszających momentów. Autorka bowiem wystawiła swoich bohaterów na niebanalną próbę, której niezwykle trudno sprostać — śledziłam ich losy z ogromnym zaciekawieniem, zupełnie tracąc przy tym poczucie czasu. To jedna z tych książek, od której trudno oderwać uwagę. 

Bohaterowie stanowią mocną stronę tej historii, ich wewnętrzne portrety są wyraziste, ale nie są przerysowane czy pozbawione wad, przez co wywołują różnorodne emocje. Chwilami złoszczą, wzbudzają brak zrozumienia, rodzą też współczucie i sympatię. Ponadto Diane Rose stosuje zajmującą pierwszoosobową narrację, pozwalając czytelnikowi poznać tę opowieść zarówno z perspektywy Rose, jak i Daniela. Carpe diem niesie w sobie także nietuzinkowe zakończenie, które wywołało moje zdziwienie i pozwoliło poczuć pełną satysfakcję z lektury. Słowem, autorka oddała w ręce czytelników powieść, która nie jest wyłącznie kwintesencją dobrego romansu zbudowanego na emocjach, to także książka z konkluzją, każdy czytelnik podczas lektury niejednokrotnie pogrąży się w zadumie, być może wyciągnie wnioski, wyeliminuje błędy i zmieni nastawienie do życia? Jeśli lubicie powieści podążające nurtem New Adults, pełne intensywnych uczuć, bohaterów zmagających się z trudami codzienności, pogubionych w swych niełatwych decyzjach, koniecznie sięgnijcie po literacki debiut Diane Rose! 

„Każdy ma prawo przeżyć miłość, każdy. Nieważne, ile dni mu zostało…”.

Rekomendując:

Carpe diem to napawający nadzieją, swoistym przesłaniem portret ukazujący istotę rodziny, przyjaźni i miłości. To zadziwiająco emocjonalna powieść, skłaniająca do głębszych refleksji. Dzięki historii Rosalie i Daniela czytelnik odbywa fascynującą duchową podróż, ukazującą nie tylko granice strachu, ale także codzienną wewnętrzną walkę o prawo do odrobiny szczęścia, pokrętnie okraszonego egoizmem. Powieść pełna miłosnych rozterek, ale także bólu, nierównej potyczki z chorobą i gasnącej nadziei. Znakomity debiut, który jednocześnie bawi, niepokoi i wzrusza, rozrywając serce odbiorcy na milion drobnych kawałków. Polecam!

„Jeśli kogoś naprawdę kochasz, to nie opuścisz go, gdy zacznie spadać na dno. Będziesz po prostu robił wszystko, by go stamtąd wyciągnąć”.

 ____________________________________________________________________

Kategoria: literatura współczesna /obyczajowa 

Wydawnictwo: Videograf SA
Rok wydania: 2017 / PREMIERA: 6 kwietnia 

ISBN 978-83-65315-97-7

Liczba stron: 464
Moja ocena: 8/10 

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji 

serdecznie dziękuję Diane Rose oraz:

[ZAPOWIEDŹ WYDAWNICZA] "Odezwij się" – Magdalena Zimniak

Już 4 kwietnia 2017 roku nakładem Wydawnictwa Prozami ukaże się najnowsza powieść Magdaleny Zimniak – Odezwij się! 

Nagłe zaginięcie, strach, tajemnice. Wszystkie tropy 

prowadzą donikąd... 

W nowym thrillerze psychologicznym autorka Białych róż dla Matyldy serwuje czytelnikom potężny ładunek emocjonalny i zaskakujące zwroty akcji. Trudno oderwać się od tej historii. A potem trudno o niej zapomnieć.

OPIS:

Zaginięcie dwójki dzieci spada na z pozoru idealne małżeństwo Mielczarków jak grom z jasnego nieba. Ucieczka? Rodzice są pewni, że porwanie. Policja natomiast sugeruje, że Ada, od lat zmagająca się z nerwicą natręctw, mogła zrealizować „fantazje” i skrzywdzić brata. 

Magdalena Zimniak jest autorką dramatów psychologiczno-obyczajowych, laureatką Nagrody Czytelniczek „Pióro” przyznawanej podczas Festiwalu Literatury Kobiecej „Pióro i Pazur”. Nominowana do nagrody „Srebrny Kałamarz i wyróżniona przez jury w konkursie „Najlepsza książka na Zimę” na portalu literackim Granice.pl. 

Nakładem Wydawnictwa Prozami ukazały się dotychczas dwie jej książki: Jezioro cierni (2013), oraz Białe róże dla Matyldy (2014).

PREMIERA już 4 kwietnia 2017 roku! 

Ogromnie się cieszę bowiem będę miała przyjemność przeczytać i zrecenzować dla Was tę powieść. Doskonale pamiętam Białe róże dla Matyldy Magdaleny Zimniak, które zaskoczyły mnie szalenie oryginalną, emocjonalną i szokującą treścią – tymczasem subtelna okładka sugerowała raczej eteryczną historię... Takich książek się nie zapomina! Skusicie się na najnowszą powieść Autorki?