[RECENZJA] "Terapia" – Kathryn Perez

„Człowiek nie może być kochany, o ile wcześniej nie pokocha samego siebie”. 

Słyszeliście o Terapii Kathryn Perez? Jeśli nie, to gorąco polecam Waszej uwadze. Mnie podczas lektury tej powieści towarzyszył pełen wachlarz emocji i choć główna bohaterka chwilami potwornie mnie irytowała, całość niejednokrotnie zapierała dech! Ta historia boli, porusza i wprawia w odrętwienie, jednakowoż działa niczym osobliwa kuracja, nieustannie skłaniając odbiorcę do głębszych refleksji. 

Motywem przewodnim powieści są ważne i aktualne dylematy. Samotność, przygnębienie, prześladowanie, samookaleczenie — krótko mówiąc, zatruwająca życie frustracja i odrzucenie, prowadząca do autodestrukcji. To materia, która sączy współczesne społeczeństwo, nie bacząc na granice wiekowe, tym samym dotykając coraz młodszych ludzi. Ofiary szkolnego znęcania, zaburzonych relacji z rodzicami i rówieśnikami płacą wysoką cenę, nie tylko w wieku szkolnym bowiem pokłosiem dziecięcej traumy, bywa skrzywiona przyszłość, która nierzadko zatruwa olbrzymią część dorosłego życia, odbijając piętno na kolejnych pokoleniach. Depresja to wyjątkowo podstępne zaburzenie psychiczne — odbiera radość i chęć życia — i niestety ogromnie trudno ją pokonać. 

Kathryn Perez przedstawiła kolejne wątki z perspektywy trzech bohaterów, dwóch mężczyzn i jednej kobiety, ukazując całą historię przy użyciu narracji pierwszoosobowej. Kobieta jest tutaj postacią pierwszoplanową, dodatkowo autorka trafnie wkomponowała w fabułę wiersze, wyrażające bardzo osobiste myśli i emocje bohaterki. Niniejsza książka znakomicie odzwierciedla poczucie odrzucenia, zatruwającą życie odwróconą codzienność, ale i rozkwitającą przyjaźń, przeradzającą się w pełną zamętu miłość, a przede wszystkim to, jak fundamentalna jest akceptacja samego siebie. 

Twarze

Znajome korytarze

Uwięziona w tych ścianach

Drwiących

Jak w pułapce

Śmiech wypełnia korytarz

Jeszcze trochę

Wkrótce się skończy

Nie powiem im

Że wygrali 

Złamana 

Pobita

Ich drwiny

Są wszędzie 

Zablokuj 

Nie dopuść ich do siebie 

Buduj mur

Cegła po cegle

Schowaj za nim emocje 

Obca twarz 

Tylko to widzę w lustrze 

Zagubiona i samotna

Zdesperowana dusza błaga

Chce odnaleźć swój dom

W moim odczuciu to warta uwagi powieść, która zupełnie pochłania umysł odbiorcy, bywa przejmująco autentyczna, a także zmysłowa niczym intymny pamiętnik. Gorąco polecam! Przeczytajcie i oceńcie sami...

„Czasami życie stawia przed nami dziesiątki przeszkód jednocześnie. Możemy wtedy próbować pokonać je wszystkie naraz lub skupić się jedynie na tych, których pokonanie jest dla nas najważniejsze”. Str. 381

 ____________________________________________________________________

Kategoria: literatura współczesna /obyczajowa 

Wydawnictwo: NieZwykłe

Rok wydania: 2017 

ISBN 978-83-7889-541-1

Liczba stron: 484

Moja ocena: 8/10