Moje drzewko pomarańczowe - Jose M. de Vasconcelos’a

Literatura piękna 
Wydawnictwo: Muza 
Liczba stron: 192

"Moje drzewko pomarańczowe"
 Jose Mauro de Vasconcelos’a

Pewnie gdyby nie portal lubimyczytać.pl nigdy nie trafiłabym na tę książkę i byłaby to dla mnie wielka strata. Całe szczęście istnieją portale dla miłośników literatury, z których często czerpię swoje inspiracje do sięgania po lektury, o których wcześniej nie słyszałam.

„Moje drzewko pomarańczowe” Jose M. de Vasconcelos’a to krótkie, ale jakże doskonałe dzieło. W tej niedługiej historii, opowiedzianej przez niespełna sześcioletniego chłopca, zawarta jest niezwykła mądrość i bezmiar skrajnych emocji. Książka skłania czytelnika do zastanowienia się nad wszechobecną, szeroko pojętą patologią, która niestety od wieków gości w wielu rodzinach i dotyka niewinne dzieci. 

Mały Zeze to bardzo wrażliwy i nad wiek dojrzały, niespełna sześcioletni chłopiec, któremu jak każdemu dziecku w tym wieku zdarza się spłatać komuś psikusa. Niestety Zeze za swoje psoty ponosi srogą karę, którą wymierzają mu rodzice oraz starsze rodzeństwo. W domu w obronie chłopca staje wyłącznie jedna z sióstr. Kiedy rodzice chłopca przeprowadzają się do innego domu, Zeze zaprzyjaźnia się z małym drzewkiem i ucieka w krainę fantazji.  Pewnego dnia Zeze nawiązuje znajomość z bogatym Portugalczykiem, który dla chłopca staje się kimś wyjątkowym, kimś, dzięki komu chłopiec w końcu czuje się potrzebny i kochany. To właśnie dla niego Zeze zmienia swoje postępowanie. 

„Moje drzewko pomarańczowe” to piękna, ale jakże smutna historia maltretowanego przez najbliższych małego chłopca. Autor w wyjątkowy sposób opisuje uczucia małego dziecka, w którego sercu gości ogromny ból, smutek i brak zrozumienia. Książka napisana jest lekkim językiem, czasem bawi i wywołuje uśmiech, ale równocześnie bardzo przytłacza i rozrywa serce czytelnika na milion małych kawałków.

Gorąco zachęcam do zapoznania się z tą pozycją. „Moje drzewko pomarańczowe” Jose M. de Vasconcelos’a to wzruszająca książka o braku zrozumienia, cierpieniu, ale i o niezwykłej przyjaźni.

„Zabiję, to nie znaczy, że złapię za pistolet i zrobię bum! To nie jest tak. Zabija się w sercu. Przestaje się kochać. No i w końcu ta osoba umiera.” Str. 171

Moja ocena: 9/10