"Wieża milczenia" - Remigiusz Mróz

Kategoria: kryminał 

Wydawnictwo: Damidos 

Rok wydania: 2013

Liczba stron: 367

"Wieża milczenia" - Remigiusz Mróz 

"…pomoc w formie gotowej daniny, otrzymanej za darmo, bez jakiegokolwiek nakładu pracy, zabija w człowieku ducha przedsiębiorczości…”.  

Przygodę z prozą Remigiusza Mroza rozpoczęłam od przeczytania najnowszej książki autora pt.: „Kasacja”. Ponieważ styl, jakim posługuje się autor przypadł bardzo do mojego gustu, wobec tego postanowiłam nadrobić zaległości i sięgnąć po debiutancką powieść tego twórcy pt.: „Wieża milczenia”. Przyznam, że byłam bardzo ciekawa książki, która swego czasu została okrzyknięta sensacyjnym debiutem. Ponadto polski kryminał w amerykańskim stylu? Mnóstwo pozytywnych opinii? Przyznam, że byłam mocno zaintrygowana.  Jakie wrażenie zrobiła na mnie książka i czy tym razem również spełniła moje oczekiwania? Rzekłabym, że moje odczucia względem tej pozycji są trochę ambiwalentne. Bo książka owszem podobała mi się, jednak chwilami miałam z nią problem. Dlaczego? Już wyjaśniam.

To, co mnie w tej powieści do końca nie przekonało, to właśnie ten amerykański styl. Nie dlatego, że autorowi nie udało się go dobrze odzwierciedlić. Po przeczytaniu „Kasacji”, w której cała akcja toczyła się w Polsce, sięgnęłam po kolejną książkę tego samego współczesnego, polskiego autora i zupełnie nie umiałam wejść w ten amerykański styl. Przez około 200 stron nie mogłam się przestawić  i wczuć w atmosferę tej książki, bowiem gdzieś z tyłu głowy przez cały czas miałam polskie realia. Na szczęście od połowy powieści w końcu udało mi się wejść w ten amerykański klimat i od tej chwili lektura stała się znacznie przyjemniejsza. Amerykańskie kryminały są mi dość dobrze znane, w końcu jestem wielbicielką twórczości np.: Harlana Cobena, którego to książki swego czasu przeczytałam wszystkie, zatem w którymś momencie nastąpił chyba mały przesyt. Dodam jeszcze, że nie do końca przekonała mnie część fabuły, której akcja toczyła się w Singapurze, ale to jedyne zastrzeżenia do tej pozycji, które absolutnie nie mają większego wpływu na moją ogólną ocenę książki oraz oczywistego kunsztu autora. Wolę jednak, by polscy twórcy umiejscawiali fabułę swoich powieści w polskich realiach.

Główni bohaterowie tego kryminału to inteligentna, odważna i zawzięta detektyw Evelyn Thomsen, oraz arogancki, cyniczny, gburowaty i zarozumiały Scott Winton, chłopak zamordowanej przez seryjnego zabójcę Heather Willeford. Autorowi udało się wykreować bardzo wyraziste i zapadające w pamięć postaci, zwłaszcza postać Scotta, który na początku mocno mnie irytował, natomiast w dalszej części bardzo polubiłam tego bohatera. Fabuła również szalenie zajmująca i wielowarstwowa, bardzo efektownie rozbudowane dialogi, losy bohaterów, z każdą kolejną stroną coraz mocniej się komplikują i zaskakują, w zasadzie nie ma się, do czego przyczepić. Książka intryguje od samego początku, trzyma w napięciu, toteż nie mamy czasu na nudę, czyta się ją lekko i swobodnie, do tego autor sprostał niełatwemu zadaniu i wymyślił bardzo ciekawe i zaskakujące zakończenie. Czegóż chcieć więcej? Nie będę streszczać fabuły tejże powieści, myślę, że to, co zostało napisane z tyłu książki, w zupełności wystarczy, aby Was zachęcić i nie zdradzić istotnych szczegółów, które mogłyby zepsuć całą zabawę.

Reasumując, debiutancka powieść Remigiusza Mroza, to zajmujący, inteligentny i trzymający w napięciu kryminał w iście amerykańskim stylu. W powieści doszukacie się mnóstwa ciekawych postaci, rozbudowanej i fascynującej fabuły, w której znajdziecie nie tylko seryjnego mordercę, jego ofiary i zawziętych detektywów, ale także ciekawie przedstawiony wątek polityczny oraz religijny. Do tego akcja książki toczy się nie tylko w stanie Michigan, ale także w bardzo oddalonym Singapurze. Dlatego po lekturze „Wieży milczenia” nadal mam ogromną ochotę na kolejne książki autora, toteż z pewnością niebawem sięgnę po następną powieść Remigiusza Mroza.

„- Nie mówię, żebyś się użalał, tylko okazał trochę ludzkich emocji.
 - W jakim celu? Żeby pokazać wszystkim wokół, że cierpię? Kto powinien wiedzieć, ten wie, nie ma powodu, żebym obwieszczał całemu światu, że kogoś straciłem”. Str. 127

Moja ocena: 7/10