Pan Mercedes - S. King

Kategoria: kryminał 

Wydawnictwo: Albatros 

Liczba stron: 576

"Pan Mercedes" - Stephen King 

Pewnie nie wiele jest osób, które należy zachęcać do sięgania po prozę Stephena Kinga, cóż ja właśnie do takich należę. Moja przygoda z tym autorem rozpoczęła się niedawno, bowiem nigdy nie przepadałam za literaturą z gatunku grozy. Chociaż już od jakiegoś czasu przymierzałam się do przeczytania tej pozycji, gdyż reklamowano ją, jako kryminał, a po nie zdecydowanie lubię sięgać. Ostatecznie do przeczytania „Pana Mercedesa” zachęciła mnie opinia i bardzo pozytywna ocena jednej z czytelniczek. Dziękuję Ci Olu, gdyż książka istotnie okazała się warta uwagi.

Na wstępie przyznaję się, że ta książka nie zachwyciła mnie od samego początku. Przez jakieś 150 stron targały mną wątpliwości, czy to rzeczywiście jest tak pasjonujący i pełen napięcia kryminał, jakiego oczekiwałam. Akcja tej powieści rozwijała się bardzo pomału, początkowo czytanie tej pozycji było jak podążanie po sinusoidzie, emocje wzrastały, po to by za chwile opaść. Całe szczęście jestem osobą wytrwałą i niezwykle rzadko zdarza mi się odłożyć na bok niedokończoną lekturę. Zazwyczaj trwam do końca w nadziei, że przyjdzie ta chwila, w której książka mnie zachwyci, tu wielkie ukłony w stronę Pana Kinga, bo książka w końcu pochłonęła mnie tak bardzo, że już absolutnie nie miałam ochoty odkładać jej na bok. 

Autor w tej powieść bez wątpienia stworzył ciekawy portret psychologiczny mordercy, którego szokujące dzieje pomału odkrywamy śledząc fabułę tego kryminału. Brady Hartsfield to w istocie bardzo niebezpieczna i zdesperowana postać. To morderca, który ma w sobie niezwykle groźnie cechy, takie jak brak poczucia własnej wartości, agresję, złość oraz bardzo głęboką ranę w psychice do tego jest bardzo samotny. 

"[...] zły. Jak jabłko, które z wierzchu wygląda dobrze, ale kiedy je rozkroisz, jest czarne i pełne robaków". str. 260 

Ponadto autor ukazał ciekawą postać emerytowanego detektywa wydziału zabójstw, który wyczerpany i rozczarowany spokojnym oraz mało zajmującym sposobem życia, podejmuje niebezpieczną grę z psychopatycznym mordercą. Przyznam, że bardzo bawiła mnie postać detektywa B. Hodges’a. Nareszcie były policjant nie jest ukazany wyłącznie, jako zapijaczony, ale mimo wszystko świetnie wyglądający macho. Dlatego, bardzo polubiłam tę postać, dzięki której cała historia okraszona była sporą dawką dobrego humoru.

Powieść opiera się na klasycznej walce dobra ze złem. Z jednej strony psychopata, czerpiący radość z zabijania, z drugiej nieugięty emerytowany detektyw, chcący wykazać swoją sprawność i odwagę. Dokąd zaprowadzi głównych bohaterów ta niebezpieczna rozgrywka? Czy tym razem dobro wygra ze złem? 

"Ne przejmuję się Bogiem ani groźbą powolnego przypiekania przez wieczność za swoje zbrodnie. Nie ma nieba ani piekła. Każdy z odrobiną rozumu o tym wie. Jak okrutna musiałaby być najwyższa istota, żeby stworzyć tak popieprzony świat?" str. 429. 

Bez wątpienia cechą charakterystyczną dla tej powieści jest pomału rozwijająca się fabuła, która w pewnym momencie przyciąga czytelnika, jak magnez, co w efekcie prowadzi do emocjonującego zakończenia. S. King kolejny raz w swojej powieści ukazuje bohatera, który na skutek traumatycznych wydarzeń zaczyna podążać niebezpieczną drogą, jego wiara jest mocno zachwiana, co w konsekwencji prowadzi do szokujących wydarzeń. Ale o tym przekonajcie się sami sięgając po tę intrygującą, ale i pełną poczucia humoru powieść.

Podsumowując, „Pan Mercedes” autorstwa S. Kinga to ciekawy i zajmujący kryminał, który stanowi dobrą rozrywkę, pobudza wyobraźnię i skłania do refleksji. Zdecydowanie polecam, chętnie sięgnę po kolejne dzieła tego twórcy.  

"Rozmyśla o terrorystach, którzy rozwalili World Trade Center. Te błazny naprawdę wierzyły, że pójdą do raju i będą mieszkać wiecznie jakby w luksusowym hotelu, obsługiwani przez przepiękne młode dziewice. Niezły dowcip [...] A potem odeszli razem z tysiącami swoich ofiar. [...] Wszystkie religie kłamią. Wszystkie zasady moralne są złudzeniem. Nawet gwiazdy to miraż. Prawdą jest ciemność i jedyne, co się liczy, to złożyć oświadczenie, zanim wejdziesz w tę ciemność. Naciąć skórę świata, żeby została blizna. ostatecznie tym jest cała historia: tkanką bliznowatą". str. 429-430. 

Moja ocena: 7,5/10