"Żar prawdy" - Emilia Kubaszak

Kategoria: thriller psychologiczny 

Wydawnictwo: Oficynka 

Rok wydania: 2015

ISBN 978-83-64307-58-4

Liczba stron: 314

Moja ocena: 9/10

„Kim jesteś? Kim chcesz być? Dokąd zmierzasz?”

Mówią, że prawda może wybawić i oczyścić, że przynosi ukojenie — strudzonej stanem niepewności duszy — jednak prawda może przybrać zupełnie odmienne oblicze i całkowicie nas pogrążyć, niszcząc dotychczasowy ład i spokój. W tym momencie nasuwa się odwiecznie trapiące nas pytanie, czy lepiej poznać nawet tę najgorszą prawdę, czy lepiej żyć w błogiej nieświadomości? Można na wiele sposobów rozważać dylematy związane z konsekwencjami znajomości faktów, jednak nigdy ich nie zgłębimy, dopóki nie doświadczymy żaru prawdy na własnej skórze…

„Świat jest szambem, a ludzie toną w nim niczym niestrawiony pokarm. Ale da się pływać po powierzchni, a kluczem do tego jest poznanie prawdy”. (Str. 13)

Emilia Kubaszak jest absolwentką Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Kocha podróże, dobre jedzenie oraz beletrystykę — w tym powieści sensacyjne i kryminalne. „Żar prawdy” jest literackim debiutem autorki — czy dobrym i wartym uwagi? Bez wątpienia tak! Aż niezwykle trudno o nim pisać! Bo jak napisać o tej książce, aby nie uchylić nawet najmniejszego rąbka jej tajemniczości? Dla mnie to niezwykle trudne zadanie bowiem „Żar prawdy” zawładnął moim umysłem na wiele godzin, nie pozwalając nawet na krótki moment przestać o nim myśleć, wywołał wiele refleksji, którymi chciałabym się z Wami podzielić.

Niniejsza powieść ma dwie główne, kobiece postaci, każda z nich jest jednakowo ważna dla tej nietypowej historii. Mimo że jedna jest wykreowaną postacią realną, a druga w pewnym sensie fikcyjną to ich rola jest równie istotna, łączy obie kobiety w swoisty i nieprzewidziany sposób. 

Anita — bardzo inteligentna, ale szalenie pogubiona i wyalienowana młoda kobieta, żyje w sprzeczności z ogólnie przyjętymi zasadami, nie potrafi się dostosować, przez co jest ogromnie samotna i jakby zawieszona w otaczającej ją rzeczywistości.

Barbara to postać fikcyjna, bohaterka powieści „Żar prawdy”, którą namiętnie czyta Anita. Obie kobiety poszukują prawdy, jednak to Basię ogarnia zdumiewająca psychoza na jej punkcie, przez co postanawia podzielić się swoimi traumatycznymi przeżyciami — pisząc książkę, niecodzienny pamiętnik czy poradnik, który ma pomóc jej w oczyszczeniu i wyrzuceniu własnych, mocno skumulowanych emocji, ale także jest w pewnym sensie swoistą drogą, która może ją doprowadzić do prawdy. Natomiast potencjalnego czytelnika ma uchronić przed błędami, których konsekwencje bywają nieodwracalne i bardzo bolesne. Wszystkie myśli i działania Barbary skupiają się na obsesji poznania faktów, tylko czy ta mania zgłębienia prawdy przyniesie jej ukojenie? Czy może roztrzaska na milion małych kawałków jej dotychczas całkiem spokojne i poukładane życie? A może wprowadzi też chaos i zwątpienie w życie Anity, która każdą wolną chwilę spędza na lekturze "Żaru prawdy"? 

„Wpadłam w obsesję poszukiwania prawdy, bo cała ta niewiedza zaburzyła podwaliny mojego świata. Czułam, że nie mam tożsamości, że jestem zawieszona w czasoprzestrzeni niczym gwiezdny odłamek z tą różnicą, że ja nie wiedziałam, do której gwiazdy należę”. (str. 183)

„Dała się zwieść wizji oczyszczenia, konieczności dotarcia do źródła swych problemów, co otworzyło całą puszkę Pandory. Chcąc wolności, znalazła się w niewoli, chcąc poznać prawdę, wpadła w sidła kłamców. I znalazła się na rozdrożu w punkcie niewiedzy, bezsilności, żalu i pretensji”. (Str. 208)

„Żar prawdy” to niebanalna, chwilami psychodeliczna, dotkliwa, szalenie emocjonalna i głęboka powieść. Naprawdę ogromnie trudno ją jednoznacznie sklasyfikować bowiem w książce znajdziecie i tło psychologiczno-obyczajowe i tajemnicę, która przewija się przez kolejne strony, wywołując specyficzny niepokój i dreszcz emocji. Pojawia się także szczypta sensacji, która rodzi swoiste napięcie i chęć odkrycia zagadki, którą czytelnik strona po stronie układa w jedną, sensowną całość, niczym elementy skomplikowanej łamigłówki. Dodatkowo opowieść zwieńczona jest zaskakującym i dającym do myślenia zakończeniem, które otwiera furtkę do kolejnej części i budzi pragnienie natychmiastowego sięgnięcia po ciąg dalszy tej złożonej i niebanalnej historii.

Ponadto dobrze wykreowane, nieprzerysowane i realne postaci oraz świetnie poprowadzone wątki nieustannie skłaniają czytelnika do refleksji, nie tylko nad pogmatwaną egzystencją bohaterek, ale także nad własnym życiem. Wywołują chęć do chwilowego zatrzymania i przeanalizowania otaczającej nas rzeczywistości. Czy, gdzieś w pobliżu funkcjonują ludzie, którzy zmagają się z podobnymi problemami? Pewnie tak, ale zastanawia mnie skąd pomysł na tego typu fabułę, czyżby autorka czerpała z własnych doświadczeń, a może z przeżyć kogoś bliskiego, czy zadziałała wyłącznie niezwykła wyobraźnia pisarki? Bardzo nurtuje mnie kwestia sekt w Polsce, czy istotnie występują, i czy stanowią realne zagrożenie? Ta książka wyzwoliła we mnie mnóstwo przemyśleń i nadal zaprząta moje myśli.

„Chcemy widzieć w ludziach dookoła odbicie swoich cech, a jednocześnie trudno by nam było wytrzymać z kimś o podobnym usposobieniu. Rzeczywistość jest paradoksem, a my mimo wszystko szukamy w tym wszystkim logiki, modelowych rozwiązań, cech systemowości. A wystarczy szukać prawdy”. (Str. 225)

Urzekł mnie styl i pomysłowość autorki, bardzo podobała mi się także koncepcja poprowadzenia dwóch odrębnych wątków, które na koniec splatają się w jedną sensowną całość. Zaciekawiła mnie także podwójna narracja, stosowana naprzemiennie w kolejnych rozdziałach. Trzecioosobowa w historii Anity i pierwszoosobowa w przypadku Barbary — to ułatwia czytelnikowi odbiór tej powieści, nie wprowadzając chaosu — taki zabieg pozwala łatwo rozpoznać odbiorcy, w której historii jest w danym momencie. Słowem Emilia Kubaszak stworzyła błyskotliwą powieść, która głęboko zapada w pamięć, porywa niczym nurt rwącej rzeki, wyzwala całą paletę różnorodnych emocji, całkowicie absorbuje uwagę, skłania do refleksji, zmuszając do nieustanej analizy, aby zrozumieć pokręcone i smutne losy bohaterek.

„Utwierdzamy się w stereotypowym myśleniu o osobach, które są nam tak naprawdę w ogóle nieznane, a które okazują się bliższe niż ktokolwiek inny w chwili kryzysu". (str. 225)

Ta książka wzbudziła we mnie wiele skrajnych emocji, swoisty ból i żal, byłam zła i zszokowana, ale także ogromnie poruszona, chwilami bardzo współczułam zarówno Basi, jak i Anicie. Ta historia wielokrotnie przypominała mi o dość mocno rozwiniętej u mnie empatii, nieustannie próbowałam wczuć się w sytuację Barbary i zrozumieć jej postępowanie, które na początku nie do końca było dla mnie zrozumiałe. Niemniej jednak utrata wiary we własną tożsamość oraz obsesja na punkcie zdobycia prawdy skłoniła ją do tak absurdalnych zachowań — to z pewnością udało mi się zrozumieć. Jednakowoż wywołało to także specyficzny lęk i przypomniało o słabościach ludzkiej psychiki, która w momencie potknięcia i czasowego zwątpienia toruje drogę do błędnych zachowań, których konsekwencje bywają nieodwracalne.

Reasumując, "Żar prawdy" to sprytnie skonstruowany i zręcznie napisany debiut literacki, który od samego początku intryguje i nieustannie niepokoi, nie dając czytelnikowi  chwili wytchnienia. Jeśli lubicie głębokie i przemyślane powieści psychologiczne okraszone tajemniczością i mrocznym, chwilami nostalgicznym klimatem to jest to powieść, która z pewnością Was nie rozczaruje. Mnie urzekła, w pewnym sensie uzależniła i wywołała pragnienie bezustannego brnięcia w pokręcony i skomplikowany świat bohaterek. Bardzo kibicuję autorce i niecierpliwie czekam na kontynuację. Bez wątpienia polecam!

Dodatkowo na uwagę zasługuje szata graficzna, która natychmiast przykuła moją uwagę, niezwykle zjawiskowa, nasycona intensywnymi barwami — podobnie jak treść niniejszej książki.

„Żar prawdy? […] Uważaj, ta książka uzależnia, lgnęłam do każdej następnej strony jak ćma do światła”. 

Za możliwość przeczytania książki 

dziękuję autorce Emilii Kubaszak 

a także Wydawnictwu Oficynka