[RECENZJA] "Okruchy życia" – Stefan Jaksch

Kategoria: literatura współczesna / obyczajowa

Wydawnictwo: Psychoskok Rok wydania: 2016 ISBN 978-83-7900-590-1 Liczba stron: 232 Moja ocena: 6/10

Wydawnictwo: Psychoskok Rok wydania: 2016 ISBN 978-83-7900-590-1 Liczba stron: 232 Moja ocena: 6/10

Wydawnictwo: Psychoskok Rok wydania: 2016 ISBN 978-83-7900-590-1 Liczba stron: 232 Moja ocena: 6/10

Wydawnictwo: Psychoskok
Rok wydania: 2016

ISBN 978-83-7900-590-1

Liczba stron: 232

Moja ocena: 6/10

„Nawet w najpiękniejszym mieście można być samotnym…”

Los bywa bardzo nieobliczalny, chwilami szalenie okrutny, stawia nam wyzwania, zmuszając do podejmowania zróżnicowanych decyzji. Niekiedy skłania do wielkich zmian, które mogą zaważyć na całym naszym życiu. Kształtujemy osobowość, poszukujemy, doświadczamy, popełniamy błędy, wyciągamy wnioski, podejmujemy kolejne życiowe decyzje i nieustannie dążymy do poczucia szczęścia. Podobną ścieżką podąża także bohater Okruchów życia, czy na końcu swej wyczerpującej drogi odniesie upragniony sukces, pozwalający czerpać z życia radość i spełnienie?

Stefan Jaksch okres polski ludowej spędził w Łodzi oraz w tzw. Trójkącie Ziemi Kłodzkiej: Polanica-Zdrój, Kłodzko, Bystrzyca Kłodzka. W roku 1981 wyjechał do Wiednia, gdzie mieszka do chwili obecnej. Utrzymuje stały kontakt z Polską, którą zawsze uznaje za swoją ojczyznę. W roku 2004 wydał tomik poezji Znamię czasu, a w roku 2014 powieść Czas przeznaczenia.

Kluczową postacią jest Piotr Wroński, śledzimy jego losy od okresu dojrzewania, po czas, kiedy staje się dojrzałym mężczyzną. Kolejne etapy życia bohatera wypełnione są nie tylko poczuciem szczęścia, chwilami euforii i młodzieńczych uniesień, Piotr zderza się także z dotkliwą rzeczywistością, która niesie za sobą doświadczenie smutku, żalu i rozgoryczenia. Mężczyzna nieustannie poszukuje własnej tożsamości, tymczasem nieoczekiwane wydarzenia nieodwracalnie wpływają na kształtowanie jego światopoglądu.

Czytelnik na kartach śledzi burzliwą, pełną uniesień, obarczoną przykrymi doświadczeniami, chociaż chwilami niepozbawioną monotonii egzystencję Piotra Wrońskiego. Przechodzi przez kolejne fazy jego życia, obserwując lata chłopięcej miłości, pierwszej inicjacji seksualnej, rozczarowań, a także rodzinnych tragedii, dostrzegając na tle tych wydarzeń jego rozwój. Twórca zobrazował bohatera wychowującego się w cieniu ojca, który ostatecznie pozostał dla niego ogromnym autorytetem zarówno w życiu prywatnym, jak i w dziedzinie medycyny. Jednak przeciwności losu wbrew oczekiwaniom rzucają go do świata teatru, pozwalając poznać dobre i złe strony wolnego zawodu. Autor poddał także pod dyskusję tezę zasadności wiary w Boga, równoważąc ją z argumentami przemawiającymi za ateizmem. Ukazał umysł od dzieciństwa sycony świecką ideologią, który w dojrzałym życiu ulega zwątpieniu, zaczyna poszukiwać odpowiedniej — w subiektywnym przekonaniu — drogi. Jednakowoż pisarz nie narzuca odbiorcy jednego, słusznego punktu odniesienia, równolegle ukazuje odmienne poglądy dotyczące wiary. Nie sposób nie wspomnieć także o opisach aktów seksualnych, które zostały ukazane w smaczny, wręcz poetycki sposób — to w moim odczuciu duży atut tej historii.

Tłem przedstawionej opowieści są surowe czasy PRL-u, a także wielka przemiana w Polsce — szkoda tylko, że czytelnik dowiaduje się o tym dopiero na końcu powieści. Wcześniej trudno sprecyzować, na jakiej przestrzeni czasowej rozgrywają się kolejne wątki. Zasadniczo przez większą część akcji odbiorca snuje wyłącznie domysły, czego skutkiem jest drobny chaos. Ponadto w dialogach dostrzegłam bałagan, który rodził chwilowe wątpliwości, przy tym liczny brak znaków interpunkcyjnych bywa naprawdę irytujący. Pod rozwagę poddałabym również budowę niektórych zdań, oprócz tego wystarczyło zastąpić powtarzające się wyrazy synonimami  — słowem zabrakło dopracowania, a także ostatecznej korekty.

Niemniej jednak książka napisana jest w przystępny sposób, porusza istotne, często moralne kwestie, stopniowo wciąga, wzbudza emocje i coraz mocniej frapuje. Mimo błędów nie sposób odłożyć ją na bok bowiem chęć poznania dalszych losów bohatera rośnie z każdą przeczytaną stroną. Zakończenie zupełnie zaskakuje i to ono spowodowało, że ostatecznie lektura stała się dla mnie satysfakcjonująca. Stefan Jaksch nie zaserwował kolejnej przesłodzonej historii, ukazał blaski i cienie codziennego życia, dzięki temu historia bohatera jest wiarygodna, doskonale oddaje charakter nieprzewidywalności ludzkiego losu. 

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji

serdecznie dziękuję: