"Urzędnik" - Sławek Michorzewski

Kategoria: kryminał / czarna komedia  

Wydawnictwo: Poligraf
Rok wydania: luty 2016

ISBN 978-83-7856-976-3

Liczba stron: 337

Moja ocena: 8/10

Twórczość Sławka Michorzewskiego jest mi znana od dawna, do tej pory miałam przyjemność przeczytać wszystkie powieści autora i nie ukrywam, że za każdym razem sięgam po nie z ogromną przyjemnością i ciekawością! Książki Pana Sławka są jak beczka z dynamitem, grożą głośnymi wybuchami śmiechu i obłędnym szaleństwem, słowem można się przy nich niesamowicie rozerwać! Dlatego, kiedy w moje ręce, trafiła kolejna publikacja autora, nie miałam najmniejszych wątpliwości, że chcę ją przeczytać — niewątpliwie zaliczam się do grona fanek tak oryginalnego i niebanalnego stylu, jaki posiada ten utalentowany i bardzo kreatywny twórca.

Sławek Michorzewski – rocznik 1970, absolwent Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego. Pisarz, felietonista Gazety Wyborczej, w której prowadzi rubrykę pod tytułem „Ale cyrk”. Twórczość Michorzewskiego skierowana jest do dorosłych czytelników z mocnym poczuciem humoru i dystansem do otaczającej rzeczywistości. Jego utworów nie da się sklasyfikować w jednym gatunku literackim bowiem doskonale łączy cechy literatury absurdu, kryminału i czarnej komedii. Autor w swoim literackim dorobku posiada trzy książki, są to „Wspulnicy”, „Cyrk” oraz „Opowiadania bez puenty”. W ubiegłym roku swojej  ponownej premiery doczekał się "Cyrk", tym razem w postaci audiobooka, głosu udzielił znany aktor Janusz Chybior. Niniejsza powieść jest czwartą książką w dorobku autora i stanowi kontynuację „Wspulników"— na chwilę obecną dostępna wyłącznie w formie e-booka, jednak pod koniec bieżącego roku ukaże się również w wersji tradycyjnej.   

W "Urzędniku" autor kolejny raz serwuje całą plejadę zwariowanych i niesztampowych postaci, zaczynając od starszego komisarza skarbowego Mariana Sopla, przez gangstera Jajco i jego goryla Gumę, seryjnego mordercę i hodowcę wszy, pluskiew, pcheł, kleszczy i innej tego typu zarazy — Grzegorza Gołębia, aż po nieustraszonego komisarza Kleofasa Bzichota i jego aspiranta Bożydara Dąbka. Oczywiście w tej opowieści przewija się jeszcze wiele innych bardzo zabawnych postaci, które musicie poznać już sami, czytając niniejszą książkę. Ta historia jest tak szalona, zakręcona i groteskowa, że nie sposób streścić jej fabuły, aby nie psuć zabawy innym czytelnikom. Książka od początku do samego końca zaskakuje kolejnymi niedorzecznymi wydarzeniami, akcja pędzi w tak zawrotnym i dynamicznym tempie, że w zasadzie odbiorca w żadnym momencie nie jest w stanie przewidzieć, co wydarzy się na następnej stronie, nie mówiąc o zakończeniu tej zdumiewającej historii. Sławek Michorzewski permanentnie zaskakuje szaleńczymi pomysłami, wprowadzając w tę opowieść mnóstwo brawury oraz komicznych i abstrakcyjnych sytuacji, wywołując u czytelnika kolejne ataki śmiechu i iście szaleńczy nastrój. 

„- O mamusiu! Prawie mi serce stanęło! E, co ja gadam…? - Sopel poprawił się na krześle, wyłączając pikający telefon. - Przecież ja nie mam serca, tylko pompę przetaczającą płyn ustrojowy”. (str. 23).

Za każdym razem, kiedy mam przyjemność obcować z prozą Pana Sławka, nachodzi mnie pewna refleksja, cóż za niedorzeczny chochlik wkradł się w umysł autora, że potrafi on kreować tak zakręcone i hardcorowe historie oraz bohaterów, noszących znamiona zwykłych ludzi, a jednak niebywale sprytnie sparodiowanych i perfekcyjnie ukazanych w krzywym zwierciadle. To zdumiewające, żeby w tak sprawny, przemyślany i groteskowy sposób tworzyć opowieści zawierające tak ogromną dawkę absurdu, jednocześnie w znakomity sposób łączyć elementy komedii i kryminału — zupełnie nie przekraczając granicy żenady czy zniesmaczenia. Wyrazy uznania dla imponującej wyobraźni i poczucia humoru autora, kolejny raz jestem pod niemałym wrażeniem. Cóż, niedorzeczność, komizm, impulsywni i zakręceni bohaterowie, wartka akcja na granicy totalnego szaleństwa to, cechy charakterystyczne dla prozy Sławka Michorzewskiego i przyznam się, że moim marzeniem jest zobaczyć ekranizację serii z komisarzem Bzichotem i aspirantem Dąbkiem. Gdyby została nakręcona przez dobrego reżysera, który podszedłby do tematu z wyobraźnią i stosownym dowcipem, obsadzając w głównych rolach odpowiednich aktorów, moglibyśmy na ekranach kin wreszcie zobaczyć arcyzabawny film, który nie budziłby poczucia zażenowania i wstydu. Żywię nadzieję, że doczekam takiej chwili.

Chociaż „Urzędnik” stanowi kontynuację „Wspulników” tak naprawdę jedyną cechą wspólną są kreacje komisarza Kleofasa Bzichota i jego aspiranta Bożydara Dąbka, toteż obie publikacje można czytać niezależnie od siebie. Nie mogę też nie wspomnieć, że książka zawiera liczne inwektywy, a mimo tego w wyśmienity sposób ukazuje ludzkie przywary, bardzo charakterystyczne dla różnych grup społecznych. Według mnie w tego typu opowieściach wulgaryzmy nie są niczym zdrożnym, czy rażącym, albowiem doskonale oddają charakter oraz okoliczności, w których znajdują się bohaterowie niniejszej książki.

Reasumując, „Urzędnik” Sławka Michorzewskiego to znakomicie skonstruowany kryminał grubo okraszony absurdem i wyśmienitym dowcipem, który zupełnie absorbuje uwagę czytelnika, utrzymując go w prawdziwie wariackim i pozytywnym nastroju. Ta książka to idealne antidotum na smutki, zły nastrój, depresję czy przemęczenie po całym tygodniu ciężkiej pracy. Drogi Czytelniku, jeśli cechuje Cię pokaźne poczucie humoru, dystans do realnego świata, lubisz się śmiać i dobrze bawić, koniecznie sięgnij po tę książkę! Jednak ostrzegam, czytanie jej grozi ostrymi napadami śmiechu oraz przewlekłym bólem brzucha! 

„– Jakby to pani powiedzieć… Obawiam się, że będziemy musieli tę choinkę zabezpieczyć jako dowód rzeczowy, a pani musi zostać przesłuchana. Posiadanie takiego drzewka jest nielegalne. To marihuana, narkotyk.

– Co nielegalne? Jaki narkotyk? Drzewko na święta, święta choinka jest nielegalna? Choinka z Madagaskaru wam się nie podoba?! – głos rudej jędzy wszedł od razu na wysokie tony.

– A pani to kto?!

– Rżąca Biruta jestem, sąsiadka z naprzeciwka. A bo co?!– A to dobrze, że to pani, i tak mieliśmy do pani iść. Ja właśnie tłumaczę, staram się wytłumaczyć paniom, że ten człowiek sprzedał wam zamiast choinki krzak marihuany i to nie z Madagaskaru, tylko hodowanej tu u nas w Gdyni.

– No jasne, w Gdyni… A pomarańcze na święta jak co roku mamy z Wejherowa – zadrwiła Biruta, robiąc przy tym minę jak modliszka przed zjedzeniem kochanka”. (Str. 151)

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorowi, Sławkowi Michorzewskiemu.