[PRZEDPREMIEROWO] "Nie oddam szczęścia walkowerem" - Agnieszka Jeż, Paulina Płatkowska

Kategoria: literatura współczesna 

Wydawnictwo: Czarna Owca

ISBN 978-83-28015-248-9

Liczba stron: 467
PREMIERA:  13 kwiecień 2016

Moja ocena:  7/10

„[…] w życiu nie ma prostych dróg i prostych wyborów”.

Sięgając po książkę kobiecego duetu Agnieszki Jeż oraz Pauliny Płatkowskiej „Nie oddam szczęście walkowerem” miałam przekonanie, że przede mną lektura łatwa, lekka, przyjemna i zabawna, tymczasem po przeczytaniu pierwszych stu stron książka wywoływała we mnie spore zaskoczenie oraz mnóstwo sprzecznych emocji. Przyczyną tak skrajnych wrażeń było zachowanie dwóch głównych bohaterek, które na przemian doprowadzały mnie do irytacji, złości i sprzeciwu jednocześnie wzbudzając żal, litość i współczucie. Lektura niniejszej publikacji okazała się dla mnie bardziej emocjonująca niż zakładałam — dlaczego? O tym opowiem za chwilę…

Bohaterkami tejże opowieści są dwie kobiety po trzydziestce, obie aktywne zawodowo. Jagoda jest mężatką, szczęśliwą matką dwójki dzieci — chłopca i dziewczynki. Zasadniczo można śmiało powiedzieć, że Jagoda prowadzi spokojne i ustabilizowane życie. Jej mąż jest lekarzem — spokojnym, zrównoważonym i odpowiedzialnym człowiekiem. Ona pracuje w kobiecym czasopiśmie, udzielając porad strapionym i zagubionym kobietom. Pozornie w jej życiu wszystko układa się gładko i bez większych przeszkód, brakuje tylko namiętności, szaleństwa i spontaniczności w relacji z mężem, co wywołuje mnóstwo irytacji, dając powody do kłótni i spięć między małżonkami. Z biegiem czasu w ich związek wkrada się rutyna i obojętność. 

Malina jest rozwódką wychowującą samotnie córeczkę, z dala od byłego męża, bez większego wsparcie ze strony bliskich. Malina pracuje w katolickim periodyku, jest osobą głęboko wierzącą, jednocześnie bardzo samotną i zagubioną.

Jagoda z Maliną to przyjaciółki ze szkolnych lat, jednak każda z nich wchodząc w dorosłość, podążyła własną drogą. Obie kobiety skoncentrowały się na życiu rodzinnym i zawodowym, oddalając się od siebie na długie lata. Jednak przewrotny los kolejny raz krzyżuje ich drogi, dzięki czemu odnawiają przyjaźń — zaczynają się spotykać — jednak przede wszystkim piszą do siebie maile, w których zwierzają się z własnych problemów, są dla siebie wsparciem, służąc sobie radą i podporą. Każda z nich na swój sposób boryka się z samotnością i problemami życia codziennego. Z czasem wplątują się w zaskakujące relacje, które wprowadzają w ich życie odrobinę szaleństwa, wzniecając w ich sercach żar, którego nie doświadczały od dawna. Czy jako dorosłe i ustatkowane kobiety mają prawo koncentrować się na osobistym szczęściu, po drodze zdradzając własne ideały? Czy ich szaleństwo dostarczy im wyłącznie beztroski i upojenia, czy raczej zupełnie zrujnuje ich dotychczasowe stabilne, ale monotonne życie? O tym przeczytajcie już sami, sięgając po literacki debiut duetu Agnieszki Jeż oraz Pauliny Płatkowskiej „Nie oddam szczęścia walkowerem”.

„[…] życie obiera nas z młodzieńczych ideałów jak z kolejnych warstw cebuli”. (str. 49).

Autorki stworzyły książkę, której bohaterki to postacie fikcyjne, a jednak sprawiają wrażenie kobiet wyciągniętych dosłownie z realnego życia, jakby prosto z naszego otoczenia. Ich sylwetki bywają bardzo prawdziwe, to kobiety z krwi i kości, takie, które mijamy, idąc ulicą, jadąc windą, czy robiąc zakupy w osiedlowym markecie. Bardzo łatwo się z nimi identyfikować, porównywać do przyjaciółek, koleżanek z pracy, czy nawet doszukiwać się podobieństw wśród kobiet z naszych rodzin. A jednak wywołały we mnie mnóstwo złości bowiem ich postępowanie, zupełnie zaprzeczało ich własnym zasadom, czyniąc z nich hipokrytki, tym samym łamiąc także i moją hierarchię wartości. Czym głębiej wchodziłam w tę powieść, tym więcej niejasnych i sprzecznych emocji wyciągała ze mnie ta historia — naturalnie przede wszystkim za sprawą poczynań głównych bohaterek. Bywały chwile, kiedy miałam ochotę krzyknąć i przywołać je do porządku, a za chwilę potrafiłam im współczuć, bo sprawiały, że zdołałam poczuć ich gorycz i rozdarcie, potrzebę bycia kochanym i rozumianym. Jednak ciągle nie mogłam zapomnieć, że dookoła są dzieci, które ponoszą konsekwencje ich chwilami kuriozalnych decyzji. Zresztą nie tylko kobiety powodowały moją irytację, męskie charaktery również nie były pozbawione wad. Ostatecznie nasuwa się przykry wniosek, dorośli ciągle popełniają błędy, często nie ponosząc większych konsekwencji, natomiast dzieci, jako baczni obserwatorzy otaczającej ich rzeczywistości bardzo boleśnie odczuwają rozterki i potknięcia dorosłych.

„Dzieci to taki czuły barometr. Pokaż mi dziecko, a powiem ci, jak wygląda jego dom rodzinny”. (str. 84).

Słowem lektura niniejszej książki była dla mnie emocjonalnym rollercoasterem, działając na moje uczucia niczym rozpędzony pociąg, z którym przyszło mi się zderzyć — chwilami bolało, irytowało, wzruszało, ale i bawiło! To słodko-gorzka historia, w której zakończenie sprawiło, że niestety poczułam się trochę rozczarowana — za dużo słodkawego lukru — szkoda, gdyż wspomniany lukier spowodował, że ta historia odrobinę oderwała się od rzeczywistości. Niemniej jednak warto sięgnąć po tę książkę, chociaż napisana w formie maili, czyta się ją z dużym zaciekawieniem, swoistym napięciem i wzburzeniem, ale i z sentymentem oraz uśmiechem. Ponadto napisana jest bardzo barwnym i niebanalnym językiem, ta historia bez wątpienia skłania do wielu refleksji, odniesienia się do własnego życia i otaczającej nas rzeczywistości, ale także do postawienia śmiałych pytań — czy istnieje granica, której nie można przekroczyć, aby wreszcie poczuć się szczęśliwym i spełnionym, ewentualnie czy można wyznaczyć margines wieku, w którym traci się prawo do realizacji ukrytych pragnień? Po lekturze tej publikacji w mojej głowie roi się jeszcze wiele innych pytań, na które trudno udzielić jednoznacznych odpowiedzi — obcowanie z tą książką było dla mnie naprawdę ciekawym doświadczeniem. Jeśli lubicie historie, w których postaci łudząco przypominają ludzi mieszkających dookoła nas, w których losy bohaterów oddają naturę współczesnego świata, które wywołują emocjonalną burzę, stawiają pytania, na które brak oczywistych odpowiedzi — koniecznie sięgnijcie po tę nietypową, ale intrygującą powieść!

„Sumienia nie da się zmanipulować”. 

Książka bierze udział w wyzwaniu: 

Czytam opasłe tomiska 

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji serdecznie dziękuję: