"Samulka" - Kinga Facon

Kategoria: literatura współczesna / obyczajowa 

Wydawnictwo: Otwarte

ISBN 978-83-7515-401-6

Liczba stron: 296

Premiera: 02.03.2016

Moja ocena: 7/10

„Przebaczenie jest kwestią decyzji, a nie uczuć”.

Los bywa nieprzewidywalny i bardzo przewrotny, dlatego czasem zaskakuje, doświadczając traumatycznymi epizodami, tym samym zupełnie burząc dotychczasowe życie. Destabilizuje wewnętrzną równowagę, powodując zachwianie wiary w ludzi, Boga i świetlaną przyszłość.

Ewa, główna bohaterka niniejszej opowieści jest trzydziestoletnią, bardzo wrażliwą kobietą, której każdego dnia towarzyszą bardzo przykre emocje. Uczucie smutku i samotności zupełnie zdominowało życie Ewy, zaburzając jej równowagę psychiczną. Kobieta, od kilku lat próbuje odzyskać wewnętrzną harmonię w małej miejscowości Samulki, gdzie na co dzień pracuje w kameralnym przedszkolu, jako księgowa. Jest bardzo samotna, kompletnie wyalienowana, nie posiada przyjaciół, bliskich — ucieka w świat literackich bohaterów, z którymi wspólnie pije kawę i prowadzi swoiste rozmowy. Chcąc odrobinę urozmaicić swoje monotonne życie, adoptuje psa z pobliskiego schroniska, który staje się przydatnym powodem do wyjść na długie spacery oraz wiernym towarzyszem umilającym samotne, długie wieczory. Ewa nosi w sercu głęboką ranę, która wywołuje w niej brak poczucia własnej wartości, przygnębienie, zniechęcenie, pesymistyczne nastawienie do życia, problemy ze snem, apatię, a także rozdrażnienie. Jakie mroczne tajemnice gnębią główną bohaterkę i czy uda się jej wyjść z ciemnego świata wewnętrznego bólu, smutku i ciągłego niepokoju? Czy miejscowa „Kawiarenka pod Aniołami” może stanowić punkt zwrotny w życiu Ewy? I wreszcie, czy drimoterapia, ciastoterapia, poezjoterapia, dogoterapia, floroterapia i kawoterapia to dobre metody, aby odgonić troski i złe myśli? O tym dowiedzcie się sami Drodzy Czytelnicy, sięgając po debiut literacki Kingi Facon „Samulka”.

„Ludzie są dziwni. Żyją sobie spokojnie na skraju przepaści, o krok od otchłani, i nawet jej nie widzą. Biorą śluby, kupują kwiaty, pieką ciasta, chodzą do kawiarni...”.

Mimo tak poważnego i smutnego motywu książka absolutnie nie wywołuje nadmiernego przygnębienia i zniechęcenia, chociaż poprzez narrację pierwszoosobową czytelnik nieustannie tkwi głęboko w umyśle bohaterki, odczuwając jej negatywne i dotkliwe emocje. Jednak pod płaszczykiem smutku i wielkiej samotności skrywa się wiele pozytywnych uczuć, otwartych i ciepłych bohaterów, którzy nieustanie uczestniczą w życiu Ewy, tylko czy ona potrafi ich dostrzec?

Książka doskonale ukazuje kwestie związane z zachwianiem wiary w Boga, na skutek złych i bolesnych wydarzeń, a także osoby głęboko wierzące, które w imię wiary i przynależności do kościoła potrafią w nieobciążający i nienachalny sposób otwierać się na ludzi, przynosić im wsparcie i radość — koić ich cierpienie. Dodam, że ten wątek absolutnie nie dominuje tej powieści, nie potęguje uczucia przesytu, znużenia, czy niezadowolenia bowiem ukazany jest w subtelny, przystępny i pogodny sposób. Ponadto autorka wprowadziła w tę historię cudownego psiego bohatera, który okazał się trafionym pomysłem, gdyż nadał tej historii lekkości, szczypty zabawnych i pogodnych sytuacji, wywołując odczuwalne ciepło i optymizm, którym definitywnie charakteryzuje się niniejsza książka. Kinga Facon stworzyła tę opowieść w bardzo prosty i przystępny sposób, zachowując równowagę między smutnymi i radosnymi emocjami, przez co czyta się ją z ogromną swobodą i przyjemnością. Ta opowieść zupełnie nie obciąża umysłu odbiorcy, chociaż tematyka wydaje się tak trudna i wymagająca. Dodatkowo przez większość tej historii czytelnik krok po kroku zbliża się do ujawnienia mrocznej tajemnicy z życia Ewy, która ostatecznie doprowadziła ją do tak silnej depresji. To wywołuje u odbiorcy narastającą ciekawość i chęć poznania przyczyn tak posępnego zachowania głównej bohaterki.

„Jedna zawstydzona, milcząca osoba nie pokona przecież trzech milczących osób, choćby milczała ze wszystkich sił”.

Reasumując „Samulka” Kingi Facon doskonale uzmysławia czytelnikowi, że otaczający nas świat absolutnie nie jest tak zepsuty i okrutny, że są dookoła nas ludzie, którzy zarażają pozytywną energią, bezinteresownie wyciągając pomocną dłoń. Wystarczy tylko otworzyć swoje wnętrze, aby dostrzec piękno otaczającego nas świata i przyjąć pomoc, która płynie z bogatego źródła, jakim potrafi być szlachetne i dobroduszne ludzkie serce. Niniejsza książka to jednocześnie poruszająca, melancholijna, ale także pełna uroku i nadziei opowieść, która skłania do refleksji i chwilowej zadumy nierzadko ucząc pokory. Nie obciąża strudzonej codziennością psychiki, gdyż wywołuje niejednokrotnie uśmiech i poczucie przyjemnie spędzonego czasu. Polecam!

„Czasami nie trzeba wielu słów. Czasami nie trzeba nawet odwagi”.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję: