"Zimowe Panny" - Cristina Sánchez-Andre

Kategoria: literatura współczesna 

Wydawnictwo: Muza 

Tłumaczenie: Katarzyna Okrasko

Rok wydania: 2016

ISBN 978-83-287-0110-6

Liczba stron: 320

Moja ocena:  9/10

„Niektóre rzeczy mają posmak rozczarowania, zwłaszcza te, na które czekaliśmy od dawna”.

Czasem w nasze ręce wpadają książki, które działają na nas w osobliwy i trudny do określenia sposób, wyzwalają tak silne emocje, że aż trudno uzasadnić skąd się biorą i dlaczego są tak wyraziste. „Zimowe Panny” Cristiny Sánchez-Andre wzbudziły we mnie uczucia, które potęgowały mój zachwyt i zauroczenie tą opowieścią, a stało się tak za sprawą wykreowanego przez autorkę nietuzinkowego świata — odrobinę nierzeczywistego, jakby baśniowego, ujmującego swoją prostotą, niecodziennym klimatem, okraszonego tajemnicą, ale także sporą dawką realizmu.

Cristina Sánchez-Andre, urodziła się w 1968 roku w Santiago de Compostela. Jest absolwentką prawa, pisarką, krytyczką literacką i tłumaczką — na co dzień prowadzi warsztaty pisarskie. Jest autorką nagradzanych powieści tłumaczonych na język angielski, portugalski, włoski, polski i rosyjski. Przez krytyków określona została, jako jeden z najwspanialszych głosów dzisiejszej literatury hiszpańskiej.

Tytułowe Zimowe Panny to dwie siostry — młodsza z nich to Dolores, starsza Saladina. Pewnego dnia przybywają do opuszczonej wiele lat wcześniej galicyjskiej wioski Tierra de Chá. Zajmują skromną i ubogą chatkę, w której niegdyś mieszkały wraz z dziadkiem don Reinaldem. Siostry, jako małe dziewczynki zmuszone były opuścić rodzinny dom — skazane na emigrację przez wiele lat przebywały w Anglii. Od dnia powrotu do Tierra de Chá są bacznie obserwowane i podglądane przez mieszkańców wioski, wzbudzając w nich coraz większy niepokój i obawy. Dolores i Saladina na co dzień zajmują się krawiectwem i gospodarstwem — pieką chleb, przyrządzają konfiturę z owoców rosnącego w ogródku drzewa figowego, wyprowadzają na pastwisko krowę imieniem Greta i prowadzą długie rozmowy o swojej pasji, jaką jest kino i życie hollywoodzkich gwiazd. Siostry noszą w sercu tajemnicę, która nieustannie burzy ich wewnętrzny spokój, dodatkowo dręczone przez lokalną społeczność o zwrot dziwnych umów, które zawierał z mieszkańcami wsi ich dziadek, czują się odrobinę wyalienowane i przytłoczone dziwnymi zdarzeniami rozgrywającymi się wokół ich domu. Co takiego wydarzyło się w okresie wojny i dlaczego mieszkańcom tak bardzo zależy na odzyskaniu wspomnianych umów? Co wydarzyło się w Anglii i dlaczego siostry dręczą tak głębokie wyrzuty sumienia?

Zimowe Panny to bohaterki bardzo różnorodne, szalenie intrygujące, zamknięte we własnym świecie, enigmatyczne i doświadczone przez przykry los. Każda z sióstr jest jakaś, nie są mdłe i nijakie — ich obraz doskonale malował się w mojej głowie, nie miałam problemu, aby wyobrazić sobie każdą z nich. Wszystkie wykreowane przez autorkę postaci posiadają odrębne i oryginalne cechy, dzięki czemu mieszkańcy wioski są wyraziści i łatwo ich od siebie odróżnić. Ta opowieść jest precyzyjnie i sprytnie utkana, nie zawiera rozwleczonych i monotonnych opisów, a mimo tego otoczenie i bohaterowie nie są bez wyrazu. Teraźniejszość doskonale przeplata się z przeszłością, dając jednolity i zrozumiały obraz, nie wprowadzając chaosu w umysł czytelnika. Może tylko zakończenie wzbudza pewien niedosyt rodząc w głowie czytelnika kolejne pytania.  Mimo tego niniejsza książka tak mocno mnie oczarowała i ujęła, że nie mogłam przestać jej czytać, dopóki nie przewróciłam ostatniej strony — dla niej zarwałam noc — i naprawdę było warto! 

„ - Wuju Rosendo, kiedy rano patrzysz na swoją żonę, czujesz w brzuchu motyle? - zapytała kiedyś nauczyciela, spotkawszy go w drodze na pastwisko. Wuj Rosendo odparł, że motylki z pewnością nie czuje, ewentualnie ćmy albo mole”. (str. 125)

„Zimowe Panny” Cristiny Sánchez-Andre to nostalgiczna opowieść o dosyć specyficznym zabarwieniu — nietuzinkowa i bardzo oryginalna. Fabuła toczy się na pograniczu świata baśni i autentyzmu, ujmując czytelnika subtelnością, odrobiną finezyjnego humoru i rozpościerającą się tajemnicą. Czytając tę książkę, czułam jak z każdą kolejną stroną przepadam, przestaję istnieć dla otaczającego mnie świata — dałam się porwać tej historii i była to niezapomniana podróż w odległe i osobliwe miejsce. Ta książka wywołała we mnie zachwyt, ujęła mnie i na długo pozostanie w mojej pamięci — bez wątpienia znajdzie miejsce na półce obok moich ulubionych powieści. Autorka pisząc tę książkę, inspirowała się rodzinnymi opowieściami i wspomnieniami podróżując po Galisji, pewnie dlatego ta historia jest niczym legenda, czy baśń opowiadana podczas długiego rodzinnego spotkania. 

„Zimowe Panny” oceniane są w różnorodny sposób, jednych nudzą, w innych wyzwalają niejakie, bądź mieszane uczucia, mnie oczarowały i zupełnie skradły moje serce, czytałam tę powieść z rosnącym zachwytem, dlatego zaliczam się do tej części czytelników, którzy docenili tę niebanalną i szalenie urokliwą opowieść. Polecam!

  

„Nogi same pamiętają, a one nie przeszkadzają im pamiętać”.

Za udostępnienie egzemplarza do recenzji serdecznie dziękuję Wydawnictwu: