[RECENZJA] "W plątaninie uczuć" – Gabriela Gargaś

„[…] miłość nie jest prosta. Jest poplątana jak pnącza winorośli”. 

Drugie spotkanie z twórczością Gabrieli Gargaś okazało się dla mnie wielką niespodzianką, polubiłam lekkie pióro autorki po lekturze Wybacz mi, ale W plątaninie uczuć pisarka zaserwowała emocjonalną petardę! Wyciągnęła ze mnie wszelkie możliwe przeżycia! Od śmiechu poprzez wzruszenie, smutek i łzy aż po nieposkromioną wściekłość, wzburzenie i gniew! Nie spodziewałam się, że ta książka tak mocno wpłynie na moje emocje, że skłoni mnie do tak wielu refleksji, pozwoli spojrzeć na otaczający mnie świat innym okiem — odnalazłam w niej cząstkę siebie, własne uczucia, poglądy i doznania, zebrałam także mnóstwo cennych, błyskotliwych i zgodnych z moimi wartościami cytatów, a z moich oczu spłynęło chyba wiadro łez…

„Miłość to nie tylko pożądanie i namiętność. Na tym związku nie zbudujesz. Miłość to też szara codzienność, wspólnie rozwiązywane problemy, wzajemne wsparcie, przyjaźń". (str. 174).

„Miłość jest nic niewarta bez przyjaźni. Tak jak niebo bez gwiazd albo szampan bez truskawek”. (str. 195)

Gabriela Gargaś z wykształcenia jest ekonomistką, z zamiłowania bibliofilką. Jej powieści cieszą się niesłabnącą popularnością. Lekki, zabawny styl, realistyczne i nietuzinkowe fabuły stały się kluczem do jej sukcesu. A przede wszystkim jej niepoprawny optymizm. Bo o marzenia trzeba walczyć.

Autorka zderzyła ze sobą trzy światy kobiet o odmiennej osobowości, które podążają przez życie zupełnie odrębnymi ścieżkami, borykając się z trudnościami różnorodnej wagi. Bez względu na to, jak egzystują, ich życie nie jest pozbawione wad i problemów. Bohaterki popadają w konflikty, doświadczają upokorzeń, rozterek, śmieją się i płaczą, są szczęśliwe i bezgranicznie cierpią, poddają się i na nową walczą — niezależnie od tego, jaką los wybrał dla nich drogę, nigdy nie mogą liczyć na absolutne szczęście, pełną harmonię. To złe doświadczenia kształtują na nowo ich osobowość i zmuszają do przewartościowania dotychczasowych priorytetów.

Dorota jest pozornie szczęśliwą mężatką, matką dwójki dzieci, mieszkającą w wygodnym domu u boku przystojnego i dobrze zarabiającego męża. Jednak przytłacza ją codzienność, nadmiar domowych obowiązków, brak wolnej chwili na realizację własnych pragnień, przez to zupełnie zatraca siebie, a poczucie spełnienia w rodzinnym gniazdku wreszcie ulatuje niczym zwiewny pył. Co musi się zdarzyć w jej życiu, żeby znalazła w sobie siłę i odwagę, która pozwoli jej na nowo poczuć się wartościową kobietą, odnaleźć w sobie pozytywną energię i zaznać pełni szczęścia?

Kalina od dziesięciu lat żyje w nieformalnym, ale poukładanym związku z Piotrem. Jest właścicielką ekskluzywnego butiku, realizuje się zawodowo, ale w jej prywatne życie wkrada się monotonia, która wywołuje u niej pogłębiającą się frustrację. Wówczas na jej drodze pojawia się Krzysztof, wielka miłość z dawnych lat, mężczyzna wnosi w jej schematyczną codzienność powiew świeżości, jest adorowana i wreszcie czuje się ważna, piękna i potrzebna. Poukładany świat Kaliny wywraca się do góry nogami, tylko czy nowy, spontaniczny mężczyzna może stanowić gwarancję pomyślnego związku?

Hanka jest singielką, kobietą niezależną, pracującą w dużej, międzynarodowej korporacji. Nie oczekuje od życia wielkich uniesień, satysfakcjonują ją spontaniczne związki, bez żadnych zobowiązań i deklaracji. Czy kieruje nią brak czasu na miłość, czy może strach przed rozczarowaniem? Jakie niespodzianki przygotował dla niej los?

„W miłości, trzeba mieć pewność, że na tę drugą osobę możesz liczyć i bezgranicznie jej ufać. Możesz się zwierzyć, kiedy masz problem, lub pośmiać się do łez w chwilach największego szczęści. Podnieść ją w chwili upadku i dźwigać na swoich plecach. Miłość to nie poezja ani kwiaty, nie czułe słówka, to coś więcej. To ona, lepiąca ciasto na pierogi, i on dosypujący mąki. To on, który leży schorowany, i ona, która przynosi szklankę wody i podtyka mu pod usta. W miłości nie ma tak, że jedna osoba bierze więcej, a daje mniej albo na odwrót. Aby miłość trwała latami, wszystko musi być rozdzielone po równo na dwie osoby. Sprawiedliwie”. (str. 195).

Gabriela Gargaś nie zabiera swoich odbiorców do wyidealizowanego świata bajek, gdzie każda historia ma swoje szczęśliwe zakończenie. W plątaninie uczuć czytelnicy zatracają się w szarej codzienności, którą autorka wykreowała w wyjątkowo realny sposób. Jej bohaterki to kobiety z krwi i kości, takie, które każdego dnia możemy spotkać na ulicy, w windzie, w sklepie czy u fryzjera. Mają wady i zalety, popełniają błędy, podążając za szczęściem, miewają dni, w których promienieją, emanują radością i pięknem, jednak zdarzają się im też chwile, w których zakładają rozciągnięty dres, zamykają się w czterech ścianach, aby na swój, kobiecy sposób przeżywać smutki, czy chwile słabości. W tej książce bez wątpienia każda kobieta znajdzie cząstkę siebie. 

To opowieść o miłości i przyjaźni, o trudach codzienności, w których rozczarowanie i zwątpienie przybierają bolesną i bierną formę, ale z czasem pozwalają inaczej postrzegać rzeczywistość, dają nadzieję i nowe możliwości, ponownie kształtując zranioną osobowość. Jestem nią oczarowana bowiem Gabrieli Gargaś udało się mnie totalnie zaskoczyć, pod tak pozornie banalnym tytułem kryje się błyskotliwa, pełna życiowej mądrości historia, nasycona intensywnymi emocjami przy tym okraszona cudownym, wysmakowanym humorem, a także subtelną namiętnością, chwilami swoistą magią, która pozwala zupełnie zatracić się w tej opowieści, zżyć się z bohaterami, pokochać ich, a nawet znienawidzić. 

„Są słowa drzazgi. Wchodzą głęboko pod skórę i tkwią w niej, dopóki się ich nie wyciągnie. Bolą za każdym, nawet najmniejszym dotknięciem. Są też słowa sztylety. Jedno pociągnięcie i człowiek ma rozprute serce. Są słowa, o których zapominamy po kilku minutach, i takie, które zostają w nas na zawsze”. (str. 270).

„Młodzi ludzie nie chcą mieć nic wspólnego ze starymi, bo przecież oni są już przejrzali, konserwatywni, nieżyciowi. A to nieprawda. Może czasy się zmieniły, ale ludzkie problemy pozostały takie same”. (str. 209)

Trzy przyjaciółki, trzy różne historie opowiedziane w szalenie prawdziwy sposób, poruszą najtwardsze serca, a nawet roztrzaskają je na drobne kawałki, wzbudzą gniew i frustrację, ale dadzą też wiele ciepła i ukojenia, dostarczając cennych refleksji. Ta powieść niesie w sobie ogromne pokłady różnorodnych przeżyć i cechuje się olbrzymim kobiecym pierwiastkiem, powinna przeczytać ją każda kobieta, bez względu na wiek, czy życiowe doświadczenia! Gorąco polecam! 

„Życie jest jak trampolina, od której trzeba się nieustannie odbijać. Udane i mniej udane skoki. Te wysokie, kiedy sięgamy gwiazd, i te niefortunne, po których spadamy na ziemię, mocno potłuczeni”. (str. 286).

__________________________________________________________________________________
Kategoria: literatura współczesna / obyczajowa

Wydawnictwo: FILIA

Rok wydania: 2017

ISBN 978-83-8075-191-0

Liczba stron: 416

Moja ocena: 9/10 

 Za udostępnienie egzemplarza do recenzji 

serdecznie dziękuję: